Çok zaman oldu... Belki de hep aynı anda kaldım. Gözlerimi bir kapayıp açtım bir de ne göreyim yıl olmuş 2014. Dünya hala aynı eksende dönerken mevsimleri şaşırmış. O kadar zamandan sonra bir çakma yaz sabahında erkenden uyandım. Bu kadar zaman ne yaptın derseniz. Dondum bir noktada kaldım ve sadece oksijenle beslendim diyebilirim. An'lar, anılar, bir sürü hikayeler biriktirdim. Bolca gezdim, bolca büyüdüm ama ruhumu hep sakladım.
Hayatı başkalarının an'larıyla değil, kendi yaşanmışlıklarımla yaşadığım sürece anlamlı olabileceğini anlayacak kadar büyüdüm.
Son iki yılda instagram patladı, twitter deli bir fenomen oldu. Evli dediklerimiz boşandı, ayrıldı dediklerimiz evlendi. Bir cacık olmaz dediklerimiz başarı manyağına döndü. Ezilenler, bükülenler, sıçrayanlar, göbek dansı yapanlar... Hayat hep aynı karmaşada ve zor bir bulmaca edasıyla günleri önümüze serdi ve geceyle tüm herşeyi örtbas etti... Ben de tabii ki nasibimi aldım herkes gibi. Mutlu olma halini düşündüm bolca. Mutluluk neydi neye benzerdi hala tasvir edemem ( bu noktada Küçük Prens gezegenle değil benimle dostluk kursaydı belki sorabilirdim! Çünkü bütün mantıklı cevaplar O'nda...).
Yazın sıcağı derken yağmura doluya tutulduğumuz şu günlerde ruhum sakinlikten Darülaceze gibi... Donduğum an bir cam gibi kırıldı. Açıkta kalmak yerine bende kendi inime döneyim dedim.
Hoşgeldim....
