Küçük bir yörüngesi olan basit bir gezegendim... Güya gezegendim ama çok küçüktüm. Küçücük bir dünyaydı benimkisi.... Geceyi karanlıkta kendini kaybetmek zannederdim. Onca yıl hep karanlıktan korkan ben, pat diye aniden çıkagelen sen ile yeni bir lügat yazdı.. Karanlıktan korkan bir çocuktum. Bir mesaj aralığında gözlerimi açtım, kapadım. Karanlık olan her yer korkuturken beni kirpiklerime üfledin. Karanlık sokakları, küçük yaşantımı tehdit edecek insanlığın bütün karanlık yönlerini aydınlatmıştın. Gözlerimi açtım ve tüm o ışıltıya yansımış ruhunu gördüm. Ben seni ilk defa kendi yaşamıma karanlıktada bakabilme yetisini bana kazandırınca anladım. Anladıkça da sevdim. Sevgi ne demek bilmiyordum. Sevgi hep ileriye adım atmaktı hem de hiç geriye dönmeden... Evet sevgiyi ben böyle tanımladım... Ve adım atarken hiç geriye dönüp bakmadım.Öyle çok sevdim ki adım adım ilerlemeyi, her adımda sana yaklaştıkça çok sevmeyi de öğrendim.
Birbirimizin etrafında dönen küçük gezegenlerdik. Bu evrende tek olmadığımı bilme hissiyle mutlu uyudum gecelerce... Artık benim de ben dışında görebildiğim bir başka gezegen vardı. Milyon ışık yılında beklediğim küçük gezegen.... Huzurla uykuya yasladım başımı... Gündüzleri renksiz beni izlerdin, güneşe mutluluğumu anlatırken dinlerdin.
Ben hiç zamanı ölçemedim. Zamanla hiç anlaşamadım. Seni tanıdıktan sonra hiç saate bakmamayı da öğrendim. Yıllar geçse umurum değildi aslında! Aslında zaman seni tanıyana dek işleyen bekleme süremdi... Karanlıkta bir adım sonra bir adım daha yaklaşınca sana, gözlerimi kamaştırdın. Karşıklı ilk defa duruyorduk. Seni hiç bu kadar yakından görmemiştim. Sen daha önce hiç bana dokunmamıştın. Gözlerimiz buluştu, aslında senle ben yani biz ilk kez buluştuk. Ben o an dünü, dünde hem de herkesi affederek bıraktım. Sevgi herşeydi ama yok o an aşık oldum. Karşlıklı birbirimizin gölgesi bile olamayacak kadar aynı hizada öylece bakıştık.
Bana ilk kez biri hiç dokunmadan dokundu. Benim karanlığımda aydınlığım oldu. Sevgi adım adım ilerlemekti ama yok bana hiç konuşmadan aşkı da öğretti. Aşk sevgi gibi değildi. İki adım ileri, bir adım geriydi... Sen ile ben iki gezegendeki tüm objeleri, tüm varlıkları birbirine çekecek kadar çekim gücü yaratıp, ruhumuzu çocuklaştırıp kalbimizi delicesine çarptıktan sonra donduk... Herşey dondu. Hem üşüyüp, hem yandık. Sonra yavaş yavaş yörüngemden çıktın. Tek olmayı ispatlar gibiydik. Bizdik...Sonra sen yavaş yavaş ayrıldın. Ya da ben...Tekken sen ve ben olduk. Yarattığımız çekim, kalplerimizi bedenlerimizden çıkartmak için içimizi parçalarken vazgeçmedik geri adımlardan... Çünkü aşk böyleydi..Aşk geçiciydi tıpkı ay tutulması gibi...
Tıpkı Küçük Prensin sorduğu gibi: "Geçici ne demek?"
Tıpkı cevaptaki gibi : "Bir süre sonra yok olan..."
Ben kendi küçük yörüngesinde dolanan küçük bir gezegendim. Aşk ile bir süre sonra yok olacağımı hiç bilmeyendim...
Bir adım attım sonra bir adım daha derken geri adım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder